Artık herkesin bir değil, birkaç blog’u var. Facebook’u var, Twitter’ı var, MySpace’i var, Blogspot’u var, Tumblr’ı var, Deviantart’ı var… var var var.
Ben açıkçası bu tür siteleri çok olumlu buluyorum. Özellikle insanların kendilerini özgürce ifade etmelerini, her türlü çalışmalarını, yazılarını, duygu ve düşüncelerini yayımlamalarını önemsiyorum. Burada ‘özgürce’ ifadesini bir siyasi duruşa oyuncak olarak değil, kişinin ruhi durumundaki rahatlamayı vurgulamak için kullanıyorum.
Yıllar önce kimin ne cevheri ne meziyeti vardı bilmezdik bile, dışarıdan ne kadarını görebilmişsek oydu insanlar bizim için; oysa bugün hiç göremeyeceğimiz insanlardan farklı farklı görüşler, sesler, resimler alıyoruz. Elbette bunlar bizim düşünce dünyamızı ve hayata bakışımızı etkiliyor. Ben hiç ummadığım şekilde, benden yaşça epey küçüklerden bile etkileniyorum kimi zaman. Yaratıcılar. Onları takip edince yeni neslin nasıl bir bakış açısına sahip olduğunu görüyorum. Açıkçası onları kıskanıyorum; çünkü benim çocukluğumda bilgisayar dediğimiz Commader 64′tü. Bir oyun oynamak için bile saatlerce beklerdik, kaset sarardık. Peh! Ortaokulu bitirince daktilo istemiştim; çünkü dedemin eski daktilosunu kullanmak yorucuydu.Bazen “Keşke yirmi yıl gençleşebilsem.” diyorum. Ama bunu her nesil diyor. Şimdi elinde müthiş imkanlar olan bu nesil de yıllar sonra elinde daha müthiş imkanlar olan nesillere bakıp aynı sözü söyleyecek.
İşte biz buna HAYAT diyoruz.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder